“In Afghanistan kan je elke dag kun je zien hoe verdrietig mensen zijn door de dingen die gebeuren, elke dag vragen we ons af hoe we die depressie kunnen uitbannen. Ik heb om advies gevraagd, en mensen adviseerden me om te bidden en de Koran te lezen – dan komt het wel goed.

Twee jaar geleden was ik bij een aanval die gepleegd werd in Kabul. Ik werd erg paranoïde ik zag steeds bloed en lichamen, ik voelde me compleet verloren.

Ik heb last van PTSS. Toen las ik dit gedicht van Rumi: “als je op zoek bent naar God, zoek hem dan in jezelf”. Dat hielp, daardoor ben ik veel andere mensen gaan opzoeken die ook in hem geïnteresseerd zijn.

“Iedereen kan zich aangesproken voelen door zijn poëzie. Hij schreef niet enkel verhalen over één specifiek ding, maar schreef ze algemener op, verbond het met iedereen. Iedereen heeft er een andere band mee, interpreteert zijn gedichten anders en neemt ze anders waar. Als ik persoonlijk

“Ik wist niet veel over Rumi tot ik in mijn elfde of twaalfde jaar. Zo wist ik niet dat Mauwlana Mohammad Jalaludin Balkhi ook naar Rumi verwees, en dat sommigen beweren dat hij uit Balkh komt, en anderen beweren dat hij uit Turkije komt. En hij staat boven grenzen. Christen of moslim, iedereen leest zijn werk. Ik heb me meer verdiept in zijn levensverhaal en kwam erachter dat hij veel grenzen is ontstegen. Sommige mensen richten zich op zijn Afghaanse afkomst, maar als je je meer verdiept in zijn filosofie, dan kom je erachter dat hijzelf benadrukt dat je niet te trots moet zijn op zulke dingen.”